"3 και 7 λόγοι" για να μην εμπιστεύεστε την κριτική

Οι εκδόσεις Λιβάνη εξέδωσαν το «μυθιστόρημα» Το 3 και το 7 του Γ. Παπαχρήστου και οι κριτικοί το λιβάνισαν. Οι ενθουσιώδεις παρατηρήσεις που διάβασα με αποκορύφωμα τη σύγκριση του βιβλίου με την τραγωδία με έκαναν να αγανακτήσω και να αντιδράσω δημοσιοποιώντας τη γνώμη μου.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο γυναικάς μεγαλογιατρός Τερζάκης διατηρεί -παράλληλα με άλλες- μακροχρόνια σχέση με τη νοσηλεύτρια Καίτη. Από ένα λάθος τηλεφώνημα γνωρίζει και «ερωτεύεται» και την κόρη της, Νικόλ, την οποία αφήνει έγκυο. Ο γιατρός θέλει να απαλλαγεί από το παιδί και να σταματήσει τη σχέση του με την κόρη. Γι’ αυτό της αποκαλύπτει το δεσμό του με τη μητέρα της. Εκείνη όμως ονειρεύεται «ένα μεγάλο σπίτι μαζί του», «σαλόνια, τζάκια, καναπέδες, πισίνα και κήπους», «επίσημα δείπνα … τουαλέτες και ακριβά κοσμήματα» (σ.163). Έτσι αποφασίζει να ανακοινώσει στην ανυποψίαστη ως τότε μητέρα της την αλήθεια και να της ζητήσει να εγκαταλείψει τον εραστή της, για να τον παντρευτεί η ίδια. Στο κεφάλαιο με τον τίτλο Ηρωίδες αρχαίας τραγωδίας σ’ ένα δυάρι στο Νέο Κόσμο η μητέρα αντιδρά στο άκουσμα του νέου βίαια: «χτύπησε … ξαναχτύπησε … όρμησε … χίμηξε … ούρλιαξε … θα σε σκοτώσω μωρή, πουτάνα (sic)» (σσ. 192-193). Η κόρη «ούτε που κατάλαβε» (σ. 194) πώς σκότωσε τη μητέρα της με το ψωμομάχαιρο. Συγκλονισμένος ο Τερζάκης αυτοκτονεί και ο πλούσιος φίλος του Σαραντόπουλος -στέλεχος σε μια πολυεθνική- αναλαμβάνει να προστατεύσει τη μικρή μητροκτόνο. Της βρίσκει το μεγαλοδικηγόρο Περλορέντζο για «να πέσει στα μαλακά» (σ. 216) στη δίκη. Στο τέλος, όταν «σε τρία, τρεισήμισι χρόνια» (sic σ.245) βγαίνει από τη φυλακή με το κοριτσάκι που είχε στο μεταξύ γεννήσει (και βαφτίσει με το όνομα της μητέρας της), ο Σαραντόπουλος είναι εκεί, έξω από την πύλη, με τη «μπλε σκούρα BMW του» (σ.277), για να της προσφέρει τη «ζωή που δεν έζησε με τον καθηγητή της» και που «έπαιρνε τώρα σάρκα και οστά στη μορφή αυτού του γοητευτικού άντρα…» (σ.278). Γιατί Η ζωή είναι γένους αρσενικού, όπως μας διδάσκει ο τίτλος του τελευταίου αυτού κεφαλαίου.

Το 3 και το 7: ένα χαλαρό μηδέν

Γεια σας! Είμαι η Αθηνά από τη λέσχη χαλαρών αλλά «απαιτητικών», παρακαλώ, αναγνωστών. Υπογραμμίζω το «απαιτητικών» και θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί.

Η τελευταία πρόταση ανάγνωσης που έπεσε στη λέσχη ήταν «Το 3και το 7» του Γιώργου Παπαχρήστου από τις Εκδόσεις Λιβάνη!! Αν δεν είχα την ηθική υποχρέωση απέναντι στη λέσχη, θα το είχα εγκαταλείψει από τις πρώτες 30 σελίδες. Δεν είμαι κριτικός, αλλά διαβάζω λογοτεχνία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θεωρώ λοιπόν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι κακό. Ένα κακό μελό.

Δεν υπάρχει πλοκή! Κανένα βάθος, καθόλου συναίσθημα. Παρουσιάζονται απλά γεγονότα με πολύ χαλαρούς ρυθμούς, αφού γίνονται συνεχείς παρεμβολές, και όλα συνηγορούν στο να καταδείξουν ότι ο Μεγάλος γιατρός Τερζάκης είναι καταξιωμένος μόνο στο sex (βλ. σελ. 29: η σκηνή με την ειδικευόμενη είναι χυδαία και σελ. 42: κομπασμός στους φίλους του! Εξαιρετικός και ολοκληρωμένος χαρακτήρας!). Διότι από το έργο δεν προκύπτει ότι είναι καταξιωμένος ως γιατρός, απλά αυτό δηλώνεται πολλάκις. Επίσης δηλώνονται αλλά δεν προκύπτουν από το κείμενο τα εξής: αυστηρός, διακεκριμένος καθηγητής, γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας. Όμως καίτοι «ψυχολόγος» δεν κατάφερε να αντιληφθεί ποια ήταν τα κίνητρα της Νικόλ, για να κρατήσει το παιδί!!

Γ. Παπαχρήστου, "To 3 και το 7": Μοιραίο για τους αναγνώστες το "λάθος"

Γλυκανάλατη αισθηματολογία, σφήνες πολιτικής προπαγάνδας, ανύπαρκτη αφηγηματική

οργάνωση, καμία λογοτεχνική αξία. Βέβαια η "κριτική" αναγνωρίζει στο βιβλίο τις αρχές

που διέπουν την αρχαία ελληνική τραγωδία! ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ.

(Βλ. http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4580597 )

3 και 7: τυχαίο; αμφιβάλλω.

Είναι αλήθεια ότι το περιεχομένο του βιβλίου, μου προκάλεσε ΣΟΚΚΚΚΚΚ από το οποίο δεν έχω ακόμη συνέλθει. Ακόμη αναζητώ τους χαρακτήρες, τα συναισθήματα, την πλοκή και ότι άλλο μπορεί να χαρακτηρίζει ένα μυθιστόρημα.
Υπάρχει όμως και το θετικό στοιχείο της υπόθεσης! Αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα τουλάχιστον ισάξιο του 3 και του 7 στο οποίο οι ήρωες δεν θα μιλάνε, δεν θα ακούνε, δεν θα σκέφτονται και θα είναι αόρατοι γι' αυτό και οι 278 σελίδες του βιβλίου μου(όσες και οι σελίδες του 3 και 7 ) θα είναι άγραφες.

3+7 στην περίπτωσή μας δεν κάνει 10 (άριστα)

Το 3 και το 7 όταν ξεκίνησα να το διαβάζω δεν το άφησα από τα χέρια μου μέχρι να το τελειώσω, όχι γιατί με ενθουσίασε το αντίθετο θα έλεγα με απογοήτευσε,

και ως βιβλίο και ως ιστορία , αλλά έπρεπε να το ολοκληρώσω μιας και το βιβλίο προτάθηκε στη λέσχη μας και έπρεπε να το συζητήσουμε , αν δεν είχε προταθεί στη λέσχη θα το είχα κλείσει στις πρώτες 20 σελίδες, το έβλεπα απλά ως μία ανειλημμένη υποχρέωση.

Το βιβλίο μου θύμισε κακής ποιότητας ερωτικό βίπερ, γιατί όσο θυμάμαι βέβαια από τα βίπερ που διάβασα ως έφηβη ήταν λιγότερο απρόβλεπτα από ότι αυτό.

Οι ήρωες του βιβλίου ρηχοί , επιφανειακά δοσμένοι , ξεπετιόταν στο βιβλίο όπως ακριβώς ο Τερζάκης (κεντρικός ήρωας) ξεπετούσε τις γυναίκες της ζωής του.